Ćwiczenia oddechowe w domu
Ćwiczenia oddechowe. Nawet jeżeli nasza pociecha nie ma konkretnych wad wymowy, ćwiczenia oddechowe są potrzebe i sprawią, że w przyszłości dziecko będzie miało dużo większą łatwość w swobodnym wypowiadaniu dźwięków, śpiewaniu i podczas zabaw ruchowych. Poniżej proponuję kilka prostych ćwiczeń, które spokojnie można wykonywać w domu z dzieckiem.
1.Dmuchanie baniek mydlanych w konfiguracji:
długo – krótko – długo
słabo – mocno – bardzo mocno
Tak, żeby dziecko mogło zobaczyć siłę wydechu
2. Wąchanie kwiatów
kolorowych mydełek i pustych opakowań po perfumach.
3. Zawody statków
z papieru lub kory możemy zrobić maleńkie stateczki, którymi możemy się bawić np. w wannie lub przy stole
4. Dmuchanie na zawieszone na nitkach małe elementy.
Również staramy się różnicować siłę wydechu
5. „Kołysanie” misia.
Dziecko kładzie się na plecach na płaskiej powierzchni. Na brzuchu kładziemy małą maskotkę. Zadaniem dziecka jest nabranie powietrza do brzuszka (przepony) i wypuszczenie tak aby miś się kołysał.
7. Dmuchanie na pocięte paski papieru tak aby tańczyły.
8. Dmuchanie na wiatraczki, w gwizdki, trąbki
9. Wyścigi styropianowych, piankowych kulek z użyciem słomki lub bez
10. Dmuchanie na świecę tak aby nie zgasić płomienia
Zapraszamy do korzystania z ciekawych propozycji, które uatrakcyjnią dzieciom codzienne zabawy, a przy okazji pomogą ćwiczyć ich aparaty artykulacyjne i oddechowe.
DZIECI Z AFAZJĄ ROZWOJOWĄ - POZNAJ, ZROZUM, ZAKCEPUJ
Afazja rozwojowa - Co to jest? Jak z tym żyć? Jak pomóc dziecku? Takie pytania często zadają rodzice dzieci, u których zdiagnozowano „afazję rozwojową”
Wśród polskich specjalistów –zajmujących się diagnozowaniem zaburzeń mowy u dzieci nie ma porozumienia w stosunku do jednoznacznej terminologii, bywa że określenie afazji rozwojowej stosuje się zamiennie z : niedokształceniem mowy o typie afazji, niedokształceniem mowy pochodzenia korowego, niedorozwojem mowy, dysfazją, alalią, SLI
Afazja rozwojowa – to specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka. Dzieci pomimo prawidłowego słuchu fizycznego i – co najmniej normy intelektualnej, mają trudności z nabywaniem i rozumieniem mowy.
Afazja rozwojowa nie jest zatem konsekwencją niepełnosprawności intelektualnej, niedosłuchu, porażenia mózgowego czy całościowych zaburzeń rozwojowych. Jest spowodowana uszkodzeniem pewnych struktur mózgowych, często w postaci mikrourazów o nieznanej genezie i niejednoznacznym patomechanizmie.
Objawia się :
- zaburzeniami albo zniesieniem zdolności wyrażania myśli słowami ( mały zasób słownictwa, składanie słów i zdań odbywa się z wysiłkiem);
- niemożnością naturalnego opanowania systemu gramatycznego i składni;
- zaburzeniami o charakterze amnestycznym – zapominaniem już nabytego słownictwa;
- problemami z uczeniem się nowych słów i zapamiętywaniem ich znaczeń;
- trudnościami z powtarzaniem cudzych słów i zdań;
- tworzeniem neologizmów, zniekształcaniem słów, często niezrozumiałą mową,
- w przypadku afazji czuciowej – zaburzeniami rozumienia mowy ( dzieci rozumieją sens niektórych słów , ale nie rozumieją znaczenia całego zdania)
Oprócz ewidentnych problemów z mową dzieci z afazją cierpią jednocześnie na: trudności w czytaniu i pisaniu o różnym stopniu nasilenia, ograniczenia w umiejętności uczenia się na pamięć, zaburzenia koncentracji uwagi, dysharmonię rozwojową, problemy z motoryką małą i dużą, zaburzenia integracji sensorycznej, męczliwość, nerwowość, lękliwość, nadpobudliwość, problemy emocjonalne, obniżenie poczucia własnej wartości, unikanie kontaktów społecznych, izolowanie się.
Specjaliści wyróżniają trzy typy afazji:
Afazję rozwojową typu ekspresyjnego ( ruchowa, motoryczna), wtedy gdy dziecko nie mówi lub mówi bardzo słabo, ale rozumie mowę;
Afazję rozwojową typu percepcyjnego ( sensoryczną ), wtedy gdy rozumienie mowy otoczenia jest dla dziecka ograniczone natomiast mowa czynna dziecka jest bardzo agramatyczna i niewyraźna ( dziecko posługuje się „swoim” językiem);
Afazję rozwojowa typu mieszanego ( sensoryczno- motoryczna) połączenie obydwu wcześniejszych – dziecko nie mówi albo słabo mówi oraz nie rozumie mowy otoczenia;
Dziecko z afazja rozwojową musi koniecznie zostać objęte opieką i terapią wielospecjalistyczną najczęściej logopedyczną, psychologiczną, pedagogiczną, terapią integracji sensorycznej. Terapia takiego dziecka jest bardzo długa, żmudna, ale konieczna. Odpowiedni dobór terapii, motywacja dziecka i współpraca między specjalistami oraz rodzicami to najlepsze co może przytrafić się dziecku z afazją rozwojową.
Opracowała: Elżbieta Cebularz
Źródła:
Materiały z konferencji logopedycznej „Afazja – diagnoza, kształcenie, terapia”
oraz https://www.rozkodujmyafazje.pl/
Wszyscy wiemy, jak ważne jest ćwiczenie od najmłodszych lat. Najlepiej jest to robić przez zabawę. Ale kiedy, gdzie ? Ćwiczenia i zabawy logopedyczne nie muszą być prowadzone tylko w gabinetach. Dlatego przedstawiam kilka propozycji, które z powodzeniem można wykorzystać zarówno w domu, podróży do przedszkola jak i podczas jesiennych spacerów.
- „Co tak pachnie ?” np. „Co pachnie w kuchni”, „jak pachną kwiaty”– powolny wdech nosem, powolny wydech ustami (powtarzamy kilka razy).
- Zdmuchiwanie listków, dmuchawców podczas zabaw w parku, na łące.
- Zdmuchiwanie piórek, lekkich piłeczek, watek, zabawek wykonanych z papieru; inna wersja tej zabawy to dmuchanie przez słomkę.
- „Baloniki” – „nadmuchujemy” policzki, nabieramy do buzi dużo powietrza, zgromadzone powietrze w buzi przesuwamy z jednego policzka do drugiego, wypuszczamy powietrze szybko lub powoli wymawiając „pssssss”.
- „Wiatr” – naśladujemy szum wiatru „szszsz” – język znajduje się za górnymi zębami, zęby są przybliżone, usta tworzą ,,ryjek”.
- „Pszczoła” – naśladujemy bzyczenie „bzzz” (ułożenie artykulatorów j.w.)
- „Kotki” kotki piją mleczko języczkiem z talerzyków (język wysuwamy jak najdalej z buzi), oblizują wąsy (język sięga do kącików ust z jednej i z drugiej strony), następnie chodzą wokół miseczek i miauczą „miau”.
- „Pieski” : warczą „wrrr”, szczekają „hau, hau, hau”, jedzą kość – „mniam, mniam”, „wrrrwrrr”, oblizują się (język oblizuje górną i dolną wargę).
- „Krówki”: muczą „muuu”, żują trawę – buzia jest zamknięta, poruszamy żuchwą w różne strony, dobra trawa – oblizujemy językiem całe usta
- „Śmieszne minki”– robienie różnych minek z użyciem lustra: wesoła buzia – uśmiechamy się: wargi są płaskie, lekko rozchylone, zębów nie widać lub zęby są przybliżone, wargi rozchylone, rozciągnięte, widać zęby, smutna buzia- robimy podkówkę, obrażona buzia – wargi są nadęte, zła buzia – przybliżamy zęby, rozchylamy usta, „wrr”,
- „Czary mary jesteś..”– zamiana dzieci w różne zwierzątka: otwieramy szeroko buzię – krokodyl, otwieramy szeroko buzię i wykrzykujemy „łaaa”- lew, wąż – ssss ( język znajduje się za dolnymi zębami, zęby są przybliżone, usta rozciągają się w uśmiechu). „zajęczy pyszczek”, gdy zajączek je marchewkę, wargi przesuwają się na boki – zajączek, oblizujemy wargi dotykamy czubkiem języka wargi górnej i dolnej – kotek, stukamy koniuszkiem języka w podniebienie za zębami – dzięcioł. Można oddać inicjatywę dziecku aby ono proponowało zwierzęta i pomóc mu wymyślać ich dźwięki.
Udanej zabawy !
opracował wychowawca grupy starszej
z wykształcenia również logopeda
Magdalena Zaczyńska